ƸӜƷ Καμιά φορά...

...είμαι άδικη με τον εαυτό μου. Τείνω να θυμάμαι πιο έντονα τα δυσάρεστα γεγονότα, σα να ριζώνουν καλύτερα μέσα μου, σα να παίρνουν μεγαλύτερη βαρύτητα μες την καρδιά μου. Όμως με λίγο κόπο σαν αφήνομαι σε τούτο το ποτάμι, οδηγούμαι σε εκείνες τις φωτεινές στιγμές που σαν σπίθες φώτισαν το γύρω σκοτάδι. Και ακόμα και οι σκοτεινές στιγμές, ακόμα και οι μελαγχολικές αναμνήσεις μοιάζουν να έχουν γιατρευτεί με τον χρόνο. Ανώδυνα τις αισθάνομαι πια, κι ένα νοσταλγικό χαμόγελο τις συνοδεύει. Ίσως να είναι και μια κρυφή περηφάνια γιατί μέσα από δυσκολίες και περιπέτειες όλα είναι ξανά φωτεινά και γαλήνια. Αυτό είναι το ταξίδι της ζωής. Ένα σύνολο συγκινήσεων και κάθε είδους συναισθημάτων. Και αν δεις για μια στιγμή την ζωή σου σαν βιβλίο, σαν ιστορία που ξετυλίγεται μέρα με τη μέρα, όλα μπλέκονται μαζί και δεν υπάρχει πια καλό ή κακό, ευχάριστο ή δυσάρεστο. Είναι όλα μέρος της προσωπικότητάς σου και της προσωπικής σου ιστορίας...